Ομιλία του Δημήτρη Μπανιά στη Γ.Σ της Ε.ΑΣ.Υ.Α

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι καλησπέρα σας,

Για όσους δεν με ξέρετε ονομάζομαι Μπανιάς Δημήτριος και είμαι μέλος του Δ.Σ. της Ένωσής μας.

Δε ζήτησα να πάρω το λόγο σήμερα για καταθέσω άλλη μία καινούρια πρόταση. Ούτως ή άλλως αυτό γίνεται και στα Δ.Σ. και θα συνεχίσει να γίνεται από μέρους μου. Για εμένα, έχουν μεγαλύτερη σημασία άλλα θέματα κατ’ αρχάς, τα οποία θεωρούσα δεδομένα, πριν την ενασχόλησή μου με το συνδικαλισμό και θέλω να κάνω πάνω σ’ αυτά κάποιες διαπιστώσεις και να θέσω κάποια ερωτήματα.

Κατ’ αρχάς θεωρώ αδιανόητο κάποιος από εμάς, εννοώντας τους συναδέλφους μας, να μην αγωνίζεται για την καλυτέρευση των συνθηκών της υπηρεσιακής του ζωής αλλά και της ζωής τους γενικότερα. Εκτός αν υπάρχουν κάποιοι στο σώμα από χόμπι. Θλίβομαι επίσης, όταν καθημερινά πολλοί από τους συναδέλφους μου, με χλευάζουν για την ενασχόληση μου με τον συνδικαλισμό, απαξιώνοντας τον πλήρως, έχοντας παρ’ όλα αυτά παράπονα για τις συνθήκες εργασίας τους, αλλά και προτάσεις για την καλυτέρευση αυτών. Αναρωτιέμαι λοιπόν τι φταίει? Επίσης είχα στο μυαλό μου κάπως διαφορετικό τον τρόπο διεκδίκησης των αιτημάτων μας καθώς και την οργάνωση του αγώνα μας από τις ενώσεις και την ομοσπονδία .

Κάνοντας λοιπόν τον απολογισμό μας στη Γ.Σ. της ένωσής μας, διαπιστώνουμε εύκολα ότι τον χρόνο που μας πέρασε, όπως και τα τελευταία μνημονικά χρόνια φυσικά, τα προβλήματα στην καθημερινότητα μας διαρκώς αυξάνονται. Το βιοτικό και κοινωνικό επίπεδο του αστυνομικού συνεχώς καταρρακώνεται. Σε όλους τους τομείς έχουμε θέματα. Είτε αυτά λέγονται θεσμικά, είτε οικονομικά, κοινωνικά, ασφαλιστικά, φορολογικά κτλ. Κύρια ευθύνη για τα παραπάνω, έχουν φυσικά όλες οι κυβερνήσεις των τελευταίων μνημονιακών χρόνων. Ίσως, άλλες λιγότερο και άλλες περισσότερο. Μήδε μίας εξαιρουμένης όμως, έχουν όλες ψηφίσει και εφαρμόσει νόμους, που χτυπάνε αδιακρίτως όλους τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους. Χτυπάνε και τους αστυνομικούς και όλους τους ένστολους των Σωμάτων Ασφαλείας.

Πιστεύω όμως, ότι μερίδιο ευθύνης έχουν βέβαια και οι κατά καιρούς συνδικαλιστικές ηγεσίες καθώς και οι παρατάξεις κάθε λογής , που είναι δυστυχώς κατά κύριο λόγο συμβιβασμένες, και αυτές είναι που αποτελούν ουσιαστικά την πλειοψηφία στην Ομοσπονδία και στα πρωτοβάθμια σωματεία, απαξιώνοντας έτσι στα μάτια των συναδέλφων μας, και ιδιαιτέρως των νεαρότερων σε ηλικία, συνεχώς το συνδικαλιστικό κίνημα, τους κανόνες και τις αρχές του.

Αποτέλεσμα αυτών είναι η αποχή των περισσότερων από τις όποιες διεκδικήσεις στα αιτήματα μας. Αρκεί μία βόλτα οποιουδήποτε από δω στις Υπηρεσίες, για να το διαπιστώσει και να το ακούσει δια ζώσης ότι επικρατεί αυτή η αντίληψη. Τόνισα και το ξανακάνω από εδώ, την υποχρέωση της Ένωσης να αντιδράσει αγωνιστικά, εάν δεν υλοποιηθούν συγκεκριμένα αιτήματα μας. Όπως και τη βασική υποχρέωσή της να οργανώνει τον αγώνα μας, με συνεχόμενες κινητοποιήσεις και δράσεις, για το σύνολο των αιτημάτων μας. Ελπίζω, με ευθύνη του νέου προεδρείου και της πλειοψηφίας του Διοικητικού της Συμβουλίου τα πράγματα να αλλάξουν.

Πρώτιστο μέλημα μας όμως, θεωρώ ότι θα έπρεπε και θα πρέπει να είναι το να πείσουμε αν όχι όλους, όσο το δυνατόν περισσότερους από τους συναδέλφους να αγωνίζονται για τα αιτήματα μας, ενώ οφείλουμε να οργανώσουμε τον τρόπο αλλά και την ουσία των δράσεων μας σχετικά με τις δίκαιες διεκδικήσεις μας. Όπως προανέφερα, είναι πάρα πολλά τα αιτήματα και οι διεκδικήσεις μας και έχουν ειπωθεί από διάφορους, έχουν ξανασυζητηθεί στο παρελθόν, τα περισσότερα δε από αυτά υπάρχουν και στο ψήφισμα της Π.Ο.ΑΣ.Υ. και τέλος πάντων είναι λίγο πολύ γνωστά σε όλους μας. (Μισθολόγιο, Βαθμολόγιο, το επικίνδυνο της εργασίας, υγιεινή και καθαριότητα, έλλειψη προσωπικού λόγω κατάργησης των 6.700 οργανικών, έλλειψη υλικοτεχνικού εξοπλισμού, οχημάτων κλπ. κλπ.).

Το ζητούμενο λοιπόν κυρίες και κύριοι, είναι να αγωνίζεται σήμερα ο αστυνομικός. Γιατί όμως πρέπει να αγωνίζεται σήμερα ο αστυνομικός; Ο αστυνομικός, παρά τις αυταπάτες και τον εφησυχασμό, που προσπάθησαν να του δημιουργήσουν η σημερινή όπως και οι προηγούμενες κυβερνήσεις, διαπιστώνει στην καθημερινότητα του τα όλο αυξανόμενα προβλήματα.

Επιβάλλεται, λοιπόν, να αγωνίζεται για την ικανοποίηση των αναγκών του, να διεκδικεί ένα μισθολόγιο που να ανταποκρίνεται στο σημερινό κόστος ζωής του ίδιου και της οικογένειάς του. Δεν πρέπει να συμβιβάζεται με την ιδέα του περιορισμού των ασφαλιστικών δικαιωμάτων του. Προτεραιότητα για τον αστυνομικό πρέπει να είναι και η πάλη για βελτίωση των δικαιωμάτων του που αφορούν το χρόνο απασχόλησης, την υγιεινή και ασφάλεια, τον εκσυγχρονισμό των υπηρεσιακών κανονισμών.

Επίσης, απαιτείται να ενδυναμώσει τον αγώνα του για να αυξηθούν οι κρατικές δαπάνες για ένα σύστημα αποκλειστικά δωρεάν δημόσιας Υγείας, για καθολική δωρεάν δημόσια Προσχολική Αγωγή και Παιδεία, για αφορολόγητο όριο που δεν θα γδέρνει τους εργαζόμενους και κατάργηση των χαρατσιών, για απαγόρευση των πλειστηριασμών και κατασχέσεων λαϊκών κατοικιών, δηλαδή για σοβαρά ζητήματα που σχετίζονται με τις βασικές ανάγκες κάθε εργαζόμενου.

Όμως, για να έχει προοπτική ο αγώνας, χρειάζεται να αναπτυχθεί μαζί με τους λαϊκούς αγώνες, αφού τα περισσότερα προβλήματα είναι κοινά με όσα πλήττουν τα φτωχά και μικρομεσαία στρώματα του λαού μας. Ο αστυνομικός προέρχεται σε μεγάλο βαθμό από λαϊκές οικογένειες και το συμφέρον του είναι στο πλάι του λαού που αγωνίζεται.

Αναπόσπαστα, ο αγώνας αυτός περιλαμβάνει την εναντίωσή του να χρησιμοποιείται ως όργανο καταστολής των κινητοποιήσεων των εργαζομένων καθώς και την καθολική άρνησή του για οποιαδήποτε συνάφεια με τους φασίστες, όπως η εγκληματική Χρυσή Αυγή, που έχουν στόχο να στρέφουν τους αστυνομικούς με μίσος και καταστολή ενάντια στο λαό.

Επιβάλλεται, λοιπόν, ο αστυνομικός να αγωνιστεί σήμερα για να αναδειχτούν μέσα από τις ενώσεις του νέα πρόσωπα και διεκδικητικές προτάσεις, που θα ανατρέψουν τις συντεχνιακές λογικές και τις αντιλαϊκές θέσεις και θα βοηθήσουν το συνδικαλιστικό κίνημα των αστυνομικών να αποκτήσει πιο μαχητικά και διεκδικητικά χαρακτηριστικά για κοινό βηματισμό με τους εργαζόμενους και όχι ενάντια στο λαό με καταστολή. Και εδώ έρχεται το ιερό δικαίωμα στην απεργία. Το οποίο επί χρόνια διεκδικούμε. Γιατί? Για να κάνουμε ότι κάνουν και οι υπόλοιποι εργαζόμενοι. Αγώνες, διεκδικήσεις, κινητοποιήσεις κλπ. Στους δικούς μας αγώνες δεν νομίζω να θέλαμε κάποιον κατασταλτικό μηχανισμό απέναντί μας.

Κατά τη γνώμη μου, θα πρέπει να είναι η νούμερο ένα διεκδίκηση της ένωσης και της ομοσπονδίας, η προμετωπίδα, προκειμένου να επιτύχουμε και να πετυχαίνουμε τις διεκδικήσεις μας. Είναι το νούμερο ένα δικαίωμα κάθε εργαζομένου εκτός από εμάς. Ενώ σε περίπτωση που κερδηθεί θα μνημονεύεται μετά από χρόνια. Τώρα ίσως να φαίνεται μακρύ ή αδύνατο. Έτσι όμως ήταν και ο συνδικαλισμός γενικότερα όταν ξεκίνησε στο σώμα μας. Εξωπραγματικός και παράνομος. Τότε οι περισσότεροι από τους συνάδελφους μας έλεγαν τα ίδια. Τι δηλαδή? Ότι αποκλείεται στην αστυνομία να γίνει κάτι τέτοιο, δεν γίνονται αυτά κτλ. Αγωνίσθηκαν όμως κάποιοι. Οργανώθηκαν και αγωνίστηκαν. Στη συνέχεια διώχθηκαν. Διώχθηκαν και αποτάχτηκαν. Στο τέλος όμως κέρδισαν. Πάνω από όλα όμως πάλεψαν. Έτσι είναι ο αγώνας. Δύσκολος. Πάλη. Μια συνεχή πάλη. Σ’ αυτό λοιπόν το πάγιο αίτημα μας, όχι μόνο δε βλέπουμε να μην γίνεται καμία θετική κίνηση προς την κατεύθυνση της υλοποίησης του, αλλά πρόσφατα είδαμε ότι περιορίσθηκε και στους λοιπούς εργασιακούς κλάδους, όπου ήταν χρόνιο κεκτημένο δικαίωμα, με το Νόμο που ψηφίστηκε από την παρούσα Κυβέρνηση. Το μεγαλύτερο κεκτημένο όλων των εργαζομένων. Το μεγαλύτερο αγαθό. Μάλιστα, η αξιωματική αντιπολίτευση, διαμαρτυρήθηκε εντόνως για το όλο θέμα, όχι όμως γιατί κάποιοι τόλμησαν και έβαλαν χέρι σε εισαγωγικά σ’ αυτό το δικαίωμα, αλλά διότι δεν υιοθετήθηκε η πρόταση της η οποία ήταν και πρόταση των θεσμών, δηλαδή να επέλθει ακόμη μεγαλύτερη μείωση αυτού του δικαιώματος, ζητώντας το 50%+1 του συνόλου των μελών να ψηφίσει υπέρ της απεργίας ώστε αυτή να μπορεί να πραγματοποιηθεί και να είναι νόμιμη, πράγμα που υποσχέθηκε πως θα το υλοποιήσει με την έλευση της στην εξουσία.

Καταλαβαίνετε λοιπόν κυρίες και κύριοι συνάδελφοι ότι καμία κυβέρνηση δεν ήταν ούτε θα είναι με τον εργαζόμενο. Εμείς πρέπει να συμμετέχουμε μαζικά, να οργανωθούμε και να δρούμε. Εγώ ρωτάω απλά τον πρόεδρο και το προεδρείο γενικότερα.

Προτίθεται η ένωση να κάνει οτιδήποτε δραστικότερο για το θέμα της απεργίας ή απλά θα το γράφουμε ως ένα αίτημα στα ψηφίσματά μας?

  • Θέλετε ή όχι το σύνολο των συναδέλφων ή και ο καθένας ξεχωριστά να συμμετέχουν στις διαδικασίες και τη λειτουργία του σωματείου, να οργανώσουν τον αγώνα μας για να διεκδικήσουμε λύση στα προβλήματα και να ικανοποιηθούν τα δίκαια αιτήματά μας.
  • Στην διαρκή εξαθλίωση που μας επιβάλλουν οι αντιλαϊκές κυβερνήσεις έως τώρα, θα συνεχίσετε να είστε όπως οι προηγούμενοι, μόνιμα αρνητικοί στις αγωνιστικές διεκδικήσεις? Έτσι θα είστε συνυπεύθυνοι για την επιδείνωση των άθλιων συνθηκών εργασίας, τη συνεχή υποβάθμιση της υπηρεσίας και της ασφάλειας της χώρας, τις απανωτές μειώσεις στους μισθούς και το εισόδημά μας.
  • Προτίθεστε να αλλάξετε την πεπατημένη όπου όλοι υποκρίνονται και παριστάνουν ότι υπερασπίζονται τα συμφέροντα μας, ενώ στην πραγματικότητα το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι « να διατηρηθούν στις καρέκλες τους », για να συνεχίζουν να βάζουν πλάτη και να επιβάλλονται σε βάρος μας χωρίς αντίσταση, τα μέτρα των αντιλαϊκών πολιτικών των κυβερνήσεων. Να ξεπουλάνε τα δίκαια αιτήματά μας.
  • Προτίθεστε να σταματήσετε τουλάχιστον εσείς, να ευθύνεστε για την απογοήτευση των συναδέλφων, για την απαξίωση και την αποδυνάμωση του συνδικαλισμού στο χώρο μας? Διότι δυστυχώς με τις τακτικές του παρελθόντος των συνδικαλιστικών μας οργάνων, θα χειροτερεύει διαρκώς η εργασιακή και η οικονομική μας κατάσταση.

Καλώ τους συναδέλφους με τη μαζική συμμετοχή μας να χαράξουμε μια πορεία με κατακτήσεις και νίκες για τα δικαιώματά μας.

ΜΠΑΝΙΑΣ Δημήτρης,

μέλος της Πρωτοβουλίας Αστυνομικών και του Δ.Σ της Π.Ο.ΑΣ.Υ

Ανθυπαστυνόμος